Het was het jaar 1977, in december kreeg ik op mijn verjaardag een racefiets. Een metallic kleurige Peugeot, framemaat 58. Moest volgens Andriessen senior van ’t Rennerhuis, anders stak de zadelpen er te ver uit. Iedereen die dat nu hoort ligt in een deuk. Enfin andere tijden. Mijn hooggespannen verwachtingen kregen tijdens het eerste ritje een behoorlijke knauw. Op keihard opgepompte 21 mm bandjes over de klinkers viel goed tegen. Daarnaast bleek een 52 buitenblad niet aan mij besteed.
Een week later overgestapt op een 48 blad en dat heb ik jaren vol gehouden. Kwestie van omwentelingen maken en dan kom je met een 48x14 ook een heel eind. In die tijd waren 5 kransjes het maximum. In 1978 ben ik lid geworden van Frisia en is mijn fietsersleven begonnen. De standaard Friese ritten gedaan en af en toe een ritje elders, waarbij de Posbank, Grebbeberg, Holterberg in de routes waren opgenomen. In dat jaar gingen wij op vakantie in Frankrijk, in de buurt van Chambéry. Geen fiets mee. Op de camping aan het Lac Augiblette, trof ik iemand met racefiets en die kreeg mij zo gek om er een te huren. Geen fietskleding, maar sportschoentjes, sportbroekje en T-shirt waren de vervangers.
Op een huurfiets van bedenkelijke kwaliteit, die voor geen meter schakelde en met blokjesremmen, waar je heden ten dage nog niet mee naar de slager durft te fietsen, op stap. Mijn medefietser, flink van postuur, liet ik wijselijk voorop fietsen, niet wetende wat mij te wachten stond. Na een korte aanloop stonden wij aan de voet van de Col de l’Epine. Het feest kon beginnen. In aanvang stelde ik mij bescheiden op. Wilde niet te voortvarend van start gaan om verderop, zo dood als een pier, ingehaald te worden. Al rap bleek dat mijn medefietser niet met de ‘Adelaar van Toledo’ kon worden vergeleken. Na pakweg een kilometer was het ‘a bientot’ en kon ik in mijn eigen tempo verder gaan. Al rap kwam ik tot de ontdekking dat klimmen beestachtig zwaar was, maar ook heel leuk als je het een beetje kunt. Deze col is in de Tour de France opgenomen geweest. Hieronder de specificaties.
De Col de L' Épine is een beklimming van 8.1 kilometer en valt in categorie 1. De gemiddelde helling van deze beklimming is 8.1% met een maximum van 13.1%. De Col de L' Épine stijgt van 307 meter aan het begin tot 987 meter aan de top, met een totaal van 680 stijgende meters.
De top lag niet direct op de sneeuwgrens, maar dat zegt ook niet alles want ik heb in mijn fietsersleven menig venijnig klimmetje gedaan waarbij de hoogte niet direct bepalend was voor de zwaarte. De afdaling verliep, met de eerder geschetste remmen, moeizaam. Had geen bel nodig bij deze jankende blokjes. Voor mij was deze klim een openbaring. Dat smaakte naar meer. In de daaropvolgende jaren ging standaard de racefiets mee op vakanties naar Frankrijk en af en toe een uitstapje naar andere streken. Een strategisch gelegen camping opzoeken, zoals in Guillestre in de Franse Alpen, aan de voet van de Col de Vars en de Col d’Izoard en nog vele anderen onder handbereik. De afspraak met vrouw en kinderen was, ’s morgens vroeg uit de veren, een col pakken en voor de koffie thuis. Zo af en toe maakte ik een rondje, via Col de Vars (14,6 km, 5,5% gem.) afdalen naar Barcelonette en Lac Serre-Poncon halfrond, plm 100km. Ander rondje, Col d’Izoard vanuit Guillestre (34,3 km, 6,9% gem.) en terug via Briancon plm 90 km. Een werkelijk perfect adres in de omgeving van deze Alpencols is in Champcella (www.gite-labergerie.com) die al dertig jaar wordt gerund door het Nederlandse echtpaar Jos en Karin. Halfpension met fantastisch eten. Ben daar met mijn fietsmaten tweemaal een week geweest.
De zwaarste?
Soms vraagt iemand wel eens, wat was nu de zwaarste klim die je gedaan hebt. Dat is heel moeilijk te zeggen. Het hangt van de omstandigheden af. De klim die ik als zwaarste heb ervaren was de Mont du Chat. Ooit door Joop Zoetemelk genoemd als een beest van een klim. In 2017 zat hij de in de 9de etappe van de Tour de Franse met de kwalificatie HC.
Hoe kwam het dat ik deze klim als zwaarste heb ervaren. In dat jaar stonden wij in Istrië op een camping. Elke dag tropische temperaturen. Niet te doen. Na een ruime week de spullen opgepakt en door Italië naar Lac du Bourget gereden waar het volgens de verwachtingen minder warm zou zijn. Klopte niets van, dezelfde bloedhitte.
Na een slopende autorit van twee dagen in een airco-loze auto en dan op dag drie op het heetst van de dag op je fiets stappen bleek achteraf niet zo’n goed idee. Op de kaart was de Mont du Chat vlakbij, maar ik kende het profiel en de lengte van de klim niet. Ben vier keer van de fiets geweest, kwam water te kort, mijn lichaamstemperatuur bereikte het kookpunt en kwam totaal uitgeput boven. Allemaal niet slim zal de lezer zeggen en dat kan ik beamen. Zal het ook nooit meer zo doen. Nu zoek je op internet piekfijn uit wat je te wachten staat. Dan had ik de klim op dat moment zeker laten lopen, aan de andere kant, dan had ik dit verhaaltje niet kunnen schrijven.
(Uit Fietsvakantie Frankrijk) - De Mont du Chat staat bekend als de allerzwaarste beklimming in Frankrijk met een gemiddeld stijgingspercentage van 9,4%. Vrijwel de gehele klim, die voert door een bosrijke omgeving, ligt het stijgingspercentage op ruim 10% en is herstellen onmogelijk. Jaarlijks word er een tijdrit over de Mont du Chat georganiseerd. De echte liefhebbers zijn bekend met de Mont du Chat, die vaak gepasseerd wordt onderweg naar de 'echte' Alpen. Erg herkenbaar is de rood/wit gekleurde tv-antenne op de top van de berg, waar er een prachtig uitzicht is op het meer van Bourget. Qua lengte is de Mont du Chat vergelijkbaar met de Alpe d'Huez, met als enige verschil dat deze beklimming nóg zwaarder is vanwege het grotere aantal hoogtemeters dat wordt overbrugd.
Beklimming Mont du Chat
Net als bij Alpe d'Huez is er bij de meest bekende klim vanaf de oostkant sprake van tientallen haarspeldbochten, waarbij het grote voordeel van de Mont du Chat is dat een groot deel hiervan beschut is door het omringende bos, waardoor de hitte minder hard aankomt in de zomer.
De klim begint op een hoogte van 235 meter en voert naar de top op 1504 meter, waarbij na exact twee kilometer de eerste haarspeldbocht opduikt. Eerst is er een vrij makkelijk stuk van gemiddeld 6,5% dat voert naar het gehucht Catons. Hierna volgt een bocht naar links, waarna het echte werk begint met een gemiddelde stijging van 9,5%, dat oploopt tot 11% tussen kilometer drie en vijf. 'Pluspunt' van de Mont du Chat is de regelmatigheid van de klim op dit stuk, tussen kilometer vijf en elf gevolgd door minder regelmatige stukken, waarbij het gemiddelde nooit onder 9% zakt, waardoor herstellen vrijwel onmogelijk is.
Fietsvakantie Frankrijk, een site met meer dan 100 beklimmingen in Frankrijk.
De haarspeldbochten volgen zich hier in rap tempo op en ook het laatste stuk van de klim is ronduit zwaar met ruim 9% tussen kilometer 11 en 13. De laatste haarspeldbocht naar links kondigt het einde van de beklimming aan, met een stuk van 500 meter met een nog altijd pittig gemiddelde van 8%. Het gemiddelde stijgingspercentage van 9,4% over 13,5 kilometer is voor zover bekend het Franse record wat betreft moeilijkheidsgraad van alle beklimmingen.
Fietsvakantie Frankrijk Mont du Chat
Verschillende aanbieders van sportieve fietsvakanties in Frankrijk hebben de klim van de Mont du Chat opgenomen in hun programma, waarbij het vaak aan de deelnemende fietsers is om te beslissen de berg wel of niet op te fietsen. Via Cycletours zijn er bijvoorbeeld de reizen 'Rond het meer van Annecy' en 'Haut Savoie tussen de Alpen' die zich in de directe omgeving bevinden.
Cyclosportieven / Toertochten Mont du Chat
Elk jaar wordt er een beklimming (tijdrit) van de Mont du Chat georganiseerd door de fietsvereniging van Guidon du Bourget-du-Lac: La montée du relais du Mont du Chat. Op de website www.guidonbourget.free.fr zien we een erelijst die bijgewerkt is tot 2009. Hieruit blijkt dat de snelste beklimming van de Mont du Chat plaatsvond in iets meer dan 50 minuten met een gemiddelde snelheid van ruim 16 kilometer per uur.
Mont du Chat
Was het echt de zwaarste?
Onder deze omstandigheden was dit mijn zwaarste. Ben je daar in de buurt ervaar het. Naast deze klim zijn er in de naaste omgeving zoveel klimmen dat je er een vakantie voor nodig hebt om deze op je lijstje af te strepen. Lac du Bourget, het grootste meer van Frankrijk ligt ten noorden van Chambery, telt veel campings in de directe omgeving en is een mooie uitvalsbasis om niet alleen deze klim maar ook een handvol anderehen, zoals de Col de l’Epine aan te pakken. Dit geldt ook voor het iets verder op gelegen Lac Aiguebelette. Het is geen hooggebergte maar het is niet minder uitdagend zoals ik in de loop der jaren heb ervaren.
Wim van Brink