Wim van Brink - Exit Toer Fiets Club Frisia

Van maart tot eind oktober trapten zij elke zaterdag 120 km en voor de echte liefhebbers zondags 90 km bij elkaar. De zogenaamde sterritjes. Afstempelen in je toerboekje, maandelijks de gereden kilometers doorsturen naar de competitieleider en kijken of er een kampioenschap in een van de categorieën in zat want een tussenstand werd niet gepubliceerd.

Het was lekker fietsen met de mannen en één vrouw, Jitske Nauta, die Friesland op hun duimpje kenden. Eén van onze leden, Piet Germeraad, had een ijzersterk geheugen en als die éénmaal een route had gereden kon je hem de volgende keer blind volgen. Leeuwarden Tecklenburg zonder op een papiertje te kijken. De routes van de sterritten stonden niet vast, toch kwamen wij altijd aan onze kilometers. Het tempo was straf maar goed te doen. Toen de fietscomputer haar intrede deed, veranderde er wat. Iedereen keek op zijn metertje. Bij het overnemen kwam er telkens een kilometertje bij, totdat er ergens van achteren werd geroepen of de mannen op kop gek waren geworden.

Buiten de sterritten reden wij de Elfmeren -en Elfstedentocht en diverse tochten in het land. De vereniging organiseerde zelf ook meerdere tochten o.a. de Greate Piertocht en later de Prinsenhoftocht die werd overgenomen van een andere club. De Elfstedentocht had ook op het programma kunnen staan als het bestuur destijds anders had beslist. In 1966 ontstond er wrijving in het bestuur en volgde een afsplitsing.  De geboorte van RTC Rally uit Sneek was een feit.

Maar terug naar het fietsen. De kers op de taart waren de grote rondes. RTC Rally kende in die tijd Provincietochten. Allemaal boven 200 km, een uitdaging. Bij de verst weg liggende provincies pakten wij er twee in één weekend, zaterdags Brabant en zondags Limburg. Memorabele tochten waren, Leeuwarden-Tecklenburg-Leeuwarden, Leeuwarden-Arnhem-Leeuwarden en qua afstand een topper Leeuwarden-Tecklenburg-Arnhem-Leeuwarden 700 km in drie dagen. Jaarlijks een klein Rondje IJsselmeer, toch goed voor 245 km. Voor de Batavus toertocht, Turfroute en de Elfmerentocht was voor ons de startplaats Leeuwarden, even wat extra kilometers maken. Een groepje uit Stiens reed uit traditie met de fiets naar Bolsward om dan aansluitend de Elfstedentocht te rijden.

Na verloop van tijd liet de zaterdagploeg haar oog vallen op de Waalse klassiekers. De Waalse Pijl, 216 km, vertrok uit Spa waar wij als verst weg komende ploeg een monsterlijke beker ontvingen die jaren later bij het grofvuil is gezet. Luik-Bastenaken-Luik 250 km op zaterdag, in combinatie met Limburgs Mooiste 220 km die in die tijd op zondag werd georganiseerd. Nu ik het zo opschrijf denk ik hoe kregen wij het voor elkaar.

Het 25-jarig bestaan werd gevierd met een driedaagse tocht. Dag 1. Leeuwarden-Arnhem. Dag 2. Ruim 200 km door de Betuwe en Veluwe en dag 3. Terug naar Leeuwarden. Met ruim 60 deelnemers en een vriendenprijsje van fl 75,00 inclusief alles een groot succes. Dat na afloop van deze, zwaar door de club gesubsidieerde tocht, de bodem van de schatkist in zicht kwam was een bijkomstigheid. Ieder lid werd de mogelijkheid geboden aan dit soort tochten deel te nemen, maar in de praktijk was de koffiehuisploeg, een mannetje of twintig en twee vrouwen het meest aanwezig. Met een deel van dit ploegje reisden tot drie keer toe naar de Franse Alpen en één keer naar de Pyreneeën om daar een week te fietsen. Ook de la Marmotte stond in 1991 op het programma, 173 km en 5000 hoogtemeters. Met zes leden reisden wij af voor deze monstertocht.

Eén van de hoogtepunten was onze Driedaagse naar Engeland. P&O Ferry’s bood voor een schappelijke prijs een retourticket Rotterdam-Hull aan en een dag fietsen inclusief lunch in de omgeving van Hull. Feitelijk was het een ééndaagse. Dat vonden wij magertjes, dus het werd op dag 1. Zurich via de LF1 naar Europoort, dag 2. Rit in Engeland en dag 3. Europoort door het Hart van Nederland naar Zurich. De laatste dag was een gedenkwaardige. In Engeland was een stormwaarschuwing afgegeven. Windkracht 8 of 9. De veerboten zijn behoorlijk aan de maat en staan niet zo snel op hun kop. Maar een boomstammetje pakken, voor de zeevarenden onder ons een begrip, en slagzij van meer dan 10 graden maakte het wel spannend. Geen weer voor een stevig pilsje in de avonduren. Eenmaal in de kooi ging het allemaal wel. De grote verrassing kwam bij het opstaan. Kijkend op je klokje bleek dat wij een forse vertraging hadden opgelopen. Reden? Eén van de schroeven was uitgevallen. Het varen gaat dan niet zo soepeltjes meer, probeer een schip maar op koers te houden onder deze omstandigheden. Met ruim twee uur vertraging kwamen wij in Europoort aan. Geen mens rekende erop dat wij op een fatsoenlijke tijd in Zurich zouden aankomen. Even de ophalers bellen? Eerst een telefooncel zien te vinden. Ja beste lezers een ander tijdperk. De wind die ons de vertraging opleverde was nu in ons voordeel, de zuidwestenwind die onverminderd stormachtig was, blies ons regelrecht naar Zurich. Bij mijn weten was dit onze de laatste gedenkwaardige tocht. Zij die het altijd organiseerden, altijd dezelfde, vonden dat het nu de beurt aan anderen was maar die anderen waren er niet.

Wat overbleef waren de sterritjes, de traditionele Friese tochten en wat leden die individueel afspraken. De zaterdagploeg was ook uit elkaar gevallen, mede door de verschillende snelheden die werden gereden. Ook de animo om langere tochten van 200 km of meer te rijden liep terug. Gold natuurlijk niet voor de klassiekers als de Elfstedentocht en Amstel Gold.

Voor mij persoonlijk was de lol er af. Niet van het fietsen. Maar ik zag niet in waarom ik dit nog in verenigingsverband zou doen als het niets toevoegt. Gelukkig de Fietsfriezen boden uitkomst en na jaren heb ik mij weer bij een fietsclub aangesloten. Terugziend kan ik terugkijken op een mooie tijd bij Frisia. Veel meegemaakt, naar ik meen zeven jaar in het bestuur gezeten waarvan één jaar als competitieleider en zes jaar als redacteur van Varia fietsend Frisia.

Wim van Brink